standard rasy ISCWT

Krótki rys historyczny
Wygląd ogólny
Charakter
Głowa
Szyja
Tułów
Ogon
Kończyny
Ruch
Okrywa włosowa
Wzrost i waga
Wady
Wady dyskwalifikujące
Uwagi


Pochodzenie: Irlandia
Data publikacji obowiązującego wzorca: 27.01.2001
Użytkowanie: terier ten był trzymany przez drobnych rolników do
pomocy w obejściu i jako tępiciel gryzoni. Długi czas brano go na
polowania, które nie należą do bezpiecznych, na borsuki i wydry.
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy nie są wymagane.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Historia miękkowłosego irlandzkiego pszenicznego teriera okryta jest
tajemnicą, tak jak i innych pokrewnych mu terierów. Prawdopodobnie
jest on najstarszy ze wszystkich czterech ras terierów Irlandii.
Przynajmniej 200 lat temu dawni autorzy wspominali o „psie
miękkowłosym.” Pokrewieństwo dzisiejszego teriera irlandzkiego
z wheaten, choć mało udokumentowane, wydaje się zamierzonym rezultatem
działań eksperymentujących hodowców. Skromnego wyglądu
wheaten miał więc różnorodnych przodków i mimo swej długiej historii
nie został aż do roku 1937 oficjalnie uznany przez Irlandzki Kennel Club
jako rasa. Od tego czasu regularnie zyskiwał na popularności i obecnie
znany jest na całym świecie.

WYGLĄD OGÓLNY:
Pełen wigoru, odporny, zwartej budowy, silny pies. Ani na wysokich, ani
na niskich nogach.

CHARAKTER:
Nieustraszony, żywy, o miłym usposobieniu, bardzo serdeczny i wierny
właścicielowi, inteligentny. Jest to niezawodny przyjaciel, doskonały
obrońca, nie jest agresywny.

GŁOWA:
W całości mocna, ale nie toporna, długa, pasująca do ciała. Jej
umaszczenie jest takie, jak tułowia.
Mózgoczaszka o płaskim czole, gładka między uszami (bez zmarszczek)
nie za szeroka.
Stop zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Trufla nosowa czarna, dobrze rozwinięta, duża.
Kufa nie powinna być dłuższa od mózgoczaszki.
Szczęka i żuchwa: silne o „groźnym” chwycie.
Zęby: duże, mocne, regularne, zwarte nożycowo lub cęgowo.
Przodozgryz lub tyłozgryz nie są tolerowane.
Policzki nie są uwypuklone.
Oczy ciemne, ciemnoorzechowe, nie za duże i nie wyłupiaste, dobrze
osadzone.
Uszy małe do średniej wielkości, noszone do przodu, załamane na
równej linii z wierzchem głowy. Ciemniejszy włos u nasady ucha
jest aprobowany i nie stanowi rzadkości. Występuje on razem
z sierścią jasnopszeniczną. Jest to jedyne miejsce, gdzie
dopuszcza się obecność podszerstka.
Uszy lekkie lub załamane na kształt płatka róży jest wadliwe.

SZYJA:
Mocna, średniej długości, podgardle nie może być luźne.

TUŁÓW:
Niezbyt długi. Odległość od kłębu do nasady ogona jest w przybliżeniu
równa wysokości psa w kłębie.
Grzbiet: mocny, równy, górna linia prosta.
Lędźwie krótkie i silne.
Klatka piersiowa głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach.

OGON:
Dobrze osadzony, niezbyt gruby. Noszony radośnie, ale nigdy zakręcony
nad grzbietem Jest kopiowany, przy czym zostawia się 2/3 jego długości
tak, by pozostawał w należytej proporcji do całego ciała psa. Zezwala się
na pozostawienie ogona w stanie naturalnym.

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki delikatnie modelowane, skośnie ustawione, umięśnione.
Przedramiona idealnie proste przy oglądaniu z każdej strony. Kościec
i mięśnie mocne.
Kończyny tylne dobrze zbudowane o mocnej muskulaturze.
Uda silne i muskularne.
Stawy kolanowe dobrze kątowane.
Stawy skokowe nisko położone, nie są skierowane do wewnątrz ani na
zewnątrz. Wilcze pazury należy obciąć.
Łapy małe, palce nie mogą być rozwarte. Najlepiej gdy pazury są czarne,
ale dopuszcza się inny ciemny kolor.

RUCH:
Kończyny przednie i tylne poruszają się równolegle. Łokcie przylegają
do ciała. Gdy oglądamy psa z boku jego chody są wydajne, swobodne
i harmonijne.

OKRYWA WŁOSOWA:
Jednolitej struktury, bez podszerstka. W dotyku miękka i jedwabista,
a nie twarda. Nie dotyczy to młodych psów. Korygowanie szaty jest dozwolone.
Pies strzyżony: włos jest skrócony na tułowiu, szyi, przedpiersiu i mózgoczaszce.
Na szczęce, żuchwie i powyżej oczu zostawia się
dłuższą sierść. Ozdobą są wąsy i broda. Opadające, bogate frędzle
na kończynach. Tułów jest modelowany tak, by dodać elegancji
sylwetce. Ogon krótko strzyżony, a jego koniuszek zgrabnie uformowany.
Pies niestrzyżony: najdłuższa sierść nie powinna przekraczać 12,7 cm.
Jest ona miękka, falista lub w kształcie luźnych loków o jedwabistym
połysku. W żadnym wypadku sierść nie może być
odstająca, puszysta jak u pudla czy bobtaila. Psy prezentowane
w takim włosie będą nisko oceniane, gdyż ich wygląd jest nietypowy
dla rasy. Na rozwój sierści szczeniaka trzeba zwrócić
szczególną uwagę. Rzadko rodzą się one z sierścią, jakiej wymaga
się u osobników dorosłych, dlatego nie osądzajmy zbyt wcześnie
jej jakości. Szczenięta przechodzą przez kolejne stadia, zanim
kolor i gatunek sierści osiągną dojrzałość, co następuje u osobników
które mają 18 miesięcy do 2,5 roku.
Szczenięta: rodzą się rzadko w wymaganym kolorze i dojrzałej strukturze
sierści. Są rudawe, szarawe, a czasem czysto pszeniczne.
Maska jest zwykle czarna. Czasami mają pręgę czarnej sierści
biegnącą środkiem grzbietu lub włosy na tułowiu o czarnych
koniuszkach. Wraz ze zmianą sierści takie znaczenia zanikają.
Umaszczenie pszeniczne, w odcieniach od jasnopszenicznego do
złotorudego.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy 46 - 48 cm. Suki trochę mniejsze.
Waga: od 18 do 20,5 kg. Suki lżejsze.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od wzorca uważa się za wady, których ocena
zależy od ich stopnia.
Wymienić należy:
- nerwowość lub złośliwość,
- trufla nosowa w innym kolorze jak czarny,
- przodozgryz bądź tyłozgryz,
- u osobników dorosłych umaszczenie inne niż czystopszeniczne.

WADY DYSKWALIFIKUJACE:
- agresja lub nadmierna lękliwość;
- żółte oczy,
- sierść matowa, gruba, wełnista, bawełniana,
- umaszczenie białe lub brązowe.
Psy o widocznych wadach fizycznych, lub odchyleniach psychicznych
powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone
w worku mosznowym.